I'm so Hungry.

ตื่นมาก็หิว
เช้าก็หิว
เที่ยงก็หิว
บ่ายก็หิว
เย็นก็หิว
กลางคืนก็หิว
และตื่นมาก็หิวอีก

เวลาที่ชวนกันไปกินข้าว
บางครั้งเคยเจอคนกวนมาว่า
"กินทำไม กินมาทั้งชีวิตแล้วไม่เบื่อเหรอ"

นั่นสิกินมาทั้งชีวิตแล้วทำไมถึงยังต้องกินอีกวะ

หลายคนกินเพื่ออยู่
อีกหลายคนอยู่เพื่อกิน

อาหาร 3 มื้อต่อวันทิ้งระยะห่างเฉลี่ย 6 ชั่วโมงต่อมื้อ
แต่ในตอนกลางคืนเราไม่ต้องกินเพราะเราหลับ
แต่เราก็ยังมีมื้อพิเศษที่โผล่มาเป็นระยะๆ
กินมื้อเช้าไปแล้ว สายๆอาจจะมีอะไรเล็กๆน้อยกินไประหว่างทาง
มื้อเที่ยงก็ตามมา และพอตกบ่ายก็จะมีอะไรกินรองท้อง
ชาติตะวันตกก็ยังมีมื้อบ่ายที่เรียกว่า Tea-Time
เป็นสิ่งแสดงว่าใครๆก็หิวตอนบ่าย
และมาถึงมื้อเย็นที่ใครต่อใครพากันสรรหาที่กินให้สะดวกปาก สบายท้อง
และอาจลุกลามไปถึงมื้อดึกได้ในบางกรณี

สำหรับผมแล้ว อาหารไม่ได้มีไว้แค่ให้อิ่มท้อง
แต่มีไว้เพื่อหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณด้วยความอร่อย
ตัวอาหารทำให้อิ่มท้อง แต่รสชาติอาหารทำให้อิ่มใจ

คนเราพากันถวิลหาอาหารอร่อยๆมาไว้กิน
บางครั้งอาหารธรรมดามากๆ แต่ถ้าคนทำมีฝีมือพอ
มันก็อร่อยแบบสุดๆได้เช่นกัน
ข้าวมันไก่ประตูน้ำ เย็นตาโฟวัดแขก
ก๋วยจั๊บเยาวราช ข้าวหมูแดงตรอกสุกร
ขาหมูสีลม ก๋วยเตี๋ยวเนื้อที่เอกมัย

เราจะพบเห็นอาหารจำพวกนี้ได้ตามศูนย์อาหาร
ทั้งๆที่แปะป้ายเดียวกัน แต่รสชาติห่างไกลกันลิบลับ
บางร้านพอดังแล้วก็โดนขโมยชื่อเอาไปเปิดใหม่
เดือดร้อนจนถึงร้านต้นตำรับ
ต้องมาแปะป้าย ว่า "ร้านนี้ไม่มีสาขา"

คนเราก็มีรสนิยมการกินไม่เหมือนกัน
บางคนกินแต่ผัก
บางคนไม่กินผัก
บ้างก็ไม่กินเนื้อวัว บ้างก็เนื้อหมู
บางคนไม่กินเพราะแพ้
บางคนไม่กินเพราะนับถืออะไรบางอย่าง
บางคนไม่กินเพราะสุขภาพ

ของที่อร่อยมากๆสำหรับบางคนอาจรสชาติไม่ได้เรื่องสำหรับคนอื่นได้
มันเป็นเรื่องของรสนิยม การเลี้ยงดู และอาจรวมไปถึงประสบการณ์ส่วนตัว

คนจีน ชอบกินจืดๆเค็มๆ
คนไทยชอบกินรสจัด เปรี้ยวจัด เผ็ดจัด เค็มจัด หวานจัด
ฝรั่งก็ยังมีความแตกต่างกันไป
บางชาติกินจืดสนิท กินเผ็ดไม่ได้เลย
บางชาติกินเผ็ดได้หน้าตาเฉย
แขกกินอาหารกลิ่นแรงนิดๆ

แต่บางครั้งการผสมผสานทางวัฒนธรรมที่ลงตัว
ก็ทำให้เราเห็นฝรั่งมานั่งกินส้มตำปลาร้าได้หน้าตาเฉย
ทำให้เราเห็นอากงอาม่าแก่ๆมานั่งกินแฮมเบอร์เกอร์พร้อมกับหลานๆได้

พิมพ์แล้วก็หิวแล้วสิ
ไปหาอะไรกินดีกว่าครับ