วันศุกร์ที่ ๑๕ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๐

Oh Shit,It's Friday.

ปกติแล้ววันศุกร์มันเป็นวันคืนที่รื่นรมณ์ของคนทำงาน
เพราะจะได้หยุดเสียที หลังจากเหนื่อยมาหลายวัน
ร้านรวงต่างๆทั้งที่อโคจร และไม่ อโคจร
ก็จะแน่นขนัดไปด้วยบรรดาสิงห์นักเที่ยวทั้งหนุ่มสาว
ร้านอาหารก็จะขายดิบขายดี
ที่ช้อปปิ้งก็จะพลุกพล่านไปด้วยผู้คน

ในช่วงที่ผมยังคึกคะนองกับการออกเที่ยว
ที่เพื่อนๆบอกว่าเป็นช่วงเด็กใจแตก
เคยออกเที่ยวกลางคืนติดต่อกันถึง 8 ศุกร์
จากคนที่ไม่เคยเที่ยว ก็ได้ไปกันจนทะลุปรุโปร่ง

สาเหตุที่ทำให้ต้องหยุดเที่ยว คงต้องยกความดีความชอบให้พี่วุต
วันนั้น พี่วุตมาชวนว่า
"อู๋ ไปเที่ยวเป็นเพื่อนกูหน่อย เดี๋ยวกูไปส่งมึงที่บ้านด้วยเลย"
ข้อเสนอดีขนาดนี้ปฏิเสธไปคงไม่ดี
ทุ่มนิดๆไปถึงร้านนั่งเล่น เพราะได้รับมอบหมายมาจองโต๊ะก่อน

แต่แล้วค่ำคืนที่น่าจะหฤหรรษ์ ก็พลันกลับตาลปัตร
โดนเบียดจากทุกทิศทาง ซ้าย-ขวา-หน้า-หลัง
ด้านข้างๆยังดีเพราะเป็นสาวสวย
ปัญหาอยู่ที่ด้านหลังที่เจอกลุ่มกระเทยฉลองวันเกิด
โต๊ะสำหรับ 4 คน พี่แกยัดมา 15 มันยืนกันได้ยังไงวะ
อ๋อ ก็มาเบียดที่กูไง

อดทนกันถึง 4 ทุ่ม พี่วุตหาร้านใหม่ได้โดนพลัน
ย้ายร้านโว้ย ไปเอสคูโด้ แอร์เย็น โต๊ะใหญ่ ได้โซฟา
พอไปถึงก็กระจ่างว่าทำไมถึงได้โต๊ะดีขนาดนั้น
เหตุผลก็คือ ไอ้โต๊ะที่ว่ามันอยู่ใต้ลำโพง
ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ
มิน่าไม่มีคนเลย
ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ
ง่วงแล้วด้วยสิ
ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ

จบจากร้านนั้น ราวๆตี 2 ครึ่ง
ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ
ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ
เสียงยังคงก้องอยู่ในหู
นึกว่าจะจบการเที่ยวแล้วได้กลับบ้านนอน
พี่วุตยังไม่หนำใจ ขอไปอีกร้าน
ขอตัดบทอย่างรวดเร็ว เพราะไม่ว่าจะร้านไหน
ก็มีแต่กิจกรรมเดิมๆ
ยืน ตะโกน เบียดตัวไปฉี่ เบียดตัวกลับมายืน ดื่ม
ยืน ตะโกน เบียดตัวไปฉี่ เบียดตัวกลับมายืน ดื่ม

และปิดท้ายการเที่ยวด้วยการไปกินข้าวมันไก่ประตูน้ำตอนตี 5
พี่วุตมาส่งที่บ้านตามสัญญาตอน 6 โมงเช้า
ปัญหาของวันนั้น คือ ต้องไปธุระกับแม่ตอน 7 โมง
พอกลับมาถึง ก็อาบน้ำ แต่งตัว ออกไปกับแม่ต่อทันที
จึงทำให้เลิกเที่ยวไปได้หลายเดือนด้วยความเข็ดขยาด

แต่พอไม่เที่ยว ก็เบื่ออีก
ครั้นจะกลับบ้านนอนเล่นก็เบื่อ
หรือจะให้กลับไปคิดงานต่อก็ยังขี้เกียจ
สุดท้ายก็เลยไม่มีอะไรทำอยู่ดี
เที่ยวก็เบื่อ ไม่เที่ยวก็เบื่อ
เบื่อที่จะต้องไปเบียดกับคนเยอะๆถ้าจะออกไปไหน
เบื่อที่ไปเที่ยวเพื่อแก้เบื่อ แต่กลับมายิ่งเบื่อกว่าตอนไป
เบื่อที่จะกลับไปนั่งเฉยๆที่บ้าน ถ้าไม่ออกไปไหน
เบื่อที่จะต้องอ่านหนังสือเล่มเดิมซ้ำๆ
ในเวลาที่ไม่มีหนังสือเล่มใหม่ให้อ่าน

แล้วก็จบด้วยการนอนอยู่เฉยๆ
ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า
จนกว่าจะหลับไปโดยไม่รู้ตัว

จนเป็นความกลัวที่เกิดขึ้นจับใจทุกสุดสัปดาห์ว่า
ชิบหาย!! นี่มันวันศุกร์นี่หว่า
ซึ่งเป็นหัวข้อของวันนี้
ที่ขอหยิบยืมเอามาจากโฆษณาชิ้นหนึ่ง
ของ Saatchi&Saatchi Bangkok
ที่นำเสนอ Corperate Culture ของบริษัท
ได้อยางแนบเนียน และกวนอารมณ์อย่างที่สุด
ซึ่งถ้าจะให้แปลเป็นไทยและยังคงได้อารมณ์อยู่
ก็คงได้เนื้อความประมาณนี้

แล้ววันนี้ผมก็ยังตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันซะด้วย

๒ ความคิดเห็น:

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

อืมม พี่สุรวุต... ฮ่า ฮ่า

according2auntie กล่าวว่า...

อันนี้สนุกสุด ค่อยสะท้อนความเป็นแกหน่อย
เนื้อหาก็น่าจะเป็นที่สนใจของคน ทั้งนักเที่ยว ทั้งคนที่ไม่เที่ยวนัก
ต้องมีคนที่ตกอยู่ในสภาพนี้มั่งล่ะ